Próba wysiłkowa jest nieinwazyjnym badaniem diagnostycznym stosowanym w kardiologii do oceny reakcji mięśnia sercowego na wysiłek fizyczny, który przekłada się na większe zapotrzebowanie serca na tlen.
W czasie badania oceniany jest zapis EKG, ciśnienie tętnicze oraz częstość serca. Pacjent wykonuje wysiłek idąc po ruchomej bieżni lub korzystając ze specjalnego roweru (ergometr). Badanie trwa do momentu, gdy pacjent osiągnie maksymalną dla siebie wartość tętna (tętno przyspiesza w czasie wysiłku, orientacyjną górną granicą jest wartość 220) lub gdy wystąpią konkretne objawy.
Próba wysiłkowa jest głównie wykorzystywana do diagnostyki pacjentów podejrzanych o chorobę wieńcową posiadających prawidłowy zapis EKG w spoczynku, do oceny wydolności wysiłkowej u chorych z rozpoznaną choroba wieńcową, po zawale serca oraz po leczenie reperfuzyjnym (balonikowanie lub stentowanie naczyń wieńcowych). Próbę wykonuje się także w toku diagnostyki nietypowych bólów w klatce piersiowej oraz u chorych po wszczepieniu stymulatora serca i w przypadku niektórych wad zastawkowych.
Pacjent na 3 godziny przed badaniem nie powinien jeść ani palić, powinien być wypoczęty. Dodatkowo należy przedyskutować z lekarzem przyjmowane na stałe leki.
Wynik próby wysiłkowej ocenia się na podstawie zmian w zapisie EKG świadczących o niedokrwieniu mięśnia sercowego. Próba może być w każdej chwili przerwana na życzenie pacjenta. Ponadto lekarz przerwie badanie, jeśli wystąpią komorowe zaburzenia rytmu, spadek ciśnienia, objawy sugerujące możliwość omdlenia badanego pacjenta.